“De Gemeente Groningen wil graag meer aandacht voor kunst op straat. Kunst maakt de wijk vrolijker en zorgt voor een fijne plek waar bewoners en bezoekers zich prettig voelen.” Daarom maken zij elk jaar een aantal muurschilderingen in Groningen-Zuid. Dit is onderdeel van het project Street Art Zuid. In 2025 is het tijd voor de Rivierenbuurt en de Grunobuurt.

Vrijdag In De Buurt organiseerde een wandeling door de wijk, om inspiratie op te doen voor mogelijke muurschildering locaties.

Mijn schoonzus Jeannette woont in de Rivierenbuurt en kwam blij tevoorschijn met het wijkkrantje. Buurtbewoners mochten ideeën aandragen voor een muurschildering in hun wijk. Middels een stemprocedure zouden er 3 ideeën tot uitvoering mogen worden gebracht. Het leek Jeannette ontzettend leuk als ik iets zou kunnen maken daar. En dus ging ik aan de slag.

Ik verdiepte mij in de geschiedenis van de wijk om te ontdekken wat voor verhalen daar leven. Wat maakt de Riverenbuurt de Rivierenbuurt? Wat vormt haar identiteit? Wat zijn de verschillen en overeenkomsten tussen toen en nu? En wat is een mooie lokatie voor zo’n soort schildering? Die keuze was voor mij snel gemaakt: het trafostation van Enexis! Wat zou het een verschil maken als daar een mooie schildering op zou staan!

Geschiedenis

In de middeleeuwen zag de Rivierenbuurt er totaal anders uit dan nu. Er was geen bebouwing. Sterker nog, er gold een bouwverbod! Het gebied lag buiten de stadspoorten en in geval van een belegering moest er ruimte zijn voor het ‘schootsveld’. De houten herbergen die langs de Hereweg stonden konden bij een aanval snel afgebroken worden.

Wat er wel te vinden was waren moestuinen waar groente en fruit verbouwd werd voor de stad. In een Frans document uit 1808 wordt dit gebied ‘de moestuin van Groningen’ genoemd. Aan het eind van de 18e eeuw werd er langzaamaan meer gebouwd. Er kwamen moestuinwoningen en boerderijen. (bron: Wikipedia)

Op basis van deze geschiedenis maakte ik een schets van moestuinwerkers.

De stad groeide, en de oorlogsdreiging verdween. In 1874 werden de vestingmuren en poorten afgebroken. Een wildgroei van goedkope arbeiderswoningen werden langzaamaan vervangen door betere huizen, fabrieken en bedrijven.

Het afbreken van de Herepoort is veel burgers niet in de koude kleren gaan zitten. Het stadsbestuur zag het behoud ervan niet zitten, en uiteindelijk werd de voorkant van de buurt naar Amsterdam verhuisd, waar deze zich nu in de tuin van het Rijksmuseum bevindt. Lees hier meer over mislukte pogingen de poort terug te halen.

Het leek mij erg leuk om via een muurschildering de Herepoort toch weer terug te halen, dus dit is wat ik bedacht:

Voor de stijl liet ik mij mede inspireren door het werk van de na-oorlogse keramische kunstenaar Anno Smith. Hij maakte overal in de stad decoratieve gevelstenen, tegelmozaïeken in reliëf. Zo ook in de Rivierenbuurt. Hij beeldde dikwijls alledaagse voorwerpen en taferelen uit, spelende kinderen en werkende arbeiders.

Mijn idee werd goed ontvangen, en kreeg veel stemmen. Na het krijgen van alle nodige toestemming en het tekenen van contracten kon ik aan de slag. De voorbereiding had nogal wat voeten in de aarde. Eddy Taatgen, mijn partner, side-kick en persoonlijke fotograaf hielp mij hierbij. De foto’s hieronder zijn, behalve die waar hij zelf op staat, door hem genomen.

Het opzetten van de schets via hulplijntjes. Nee, dit is niet de schildering 😉

Op zondag 6 juli wordt de muurschildering feestelijk geopend. Dan moet het klaar zijn. Tot die tijd zal ik deze pagina aanvullen, en de vorderingen zichtbaar maken.